ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΙΣ

ΠΡΩΤΗ ΠΡΑΞΗ



Ο Βλαδιμίρ, ο Πρόεδρος της Ρωσίας, καθισμένος συνοφρυωμένος σε άνετο σαλόνι του Κρεμλίνου… Δίπλα του η σύντροφός του.

ΟΛΓΑ - Δεν σου είπα να προσέχεις;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Μου είπες… Και τι μ’ αυτό; Τίποτα δεν με ανάγκασε να προσέχω…

ΟΛΓΑ - Πάντα με μπερδεύεις μ’ αυτά που λες! Με κάνεις να αισθάνομαι πως δεν με καταλαβαίνεις.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Εγώ δεν σε καταλαβαίνω; Τι πρέπει να καταλάβω, δηλαδή; Ότι πρέπει να κάνω αυτό που σκέφτεσαι εσύ; Σκέφτεσαι για μένα και θέλεις να κάνω ό,τι θα έκανες εσύ; Σαν να μου λες ότι δεν πρέπει να ζω, ότι πρέπει να ζεις εσύ για μένα. Θέλεις να ζήσεις και για μένα; Δεν σου φθάνει η δική σου ζωή;

ΟΛΓΑ - Μα τι λες;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Ό,τι με αναγκάζεις να πω. Ναι, αυτό το καταφέρνεις καλά. Με αναγκάζεις να λέω πράγματα που ποτέ δεν θα έλεγα.

ΟΛΓΑ - Ακόμα μια άκαρπη συζήτηση μαζί σου.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Άκαρπη ναι, συζήτηση όχι. Αν συζητούσαμε κάποτε, δεν θα διαφωνούσαμε πάντα… Μονολογούμε ταυτόχρονα, αδιέξοδα, απ’ την ανάγκη μας να εκτοξεύουμε λόγια ο ένας στον άλλον… Η ανάγκη ν’ ακουστούμε, να μιλήσουμε, όχι ν’ ακούσουμε…

ΟΛΓΑ - Τέλος πάντων… Δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι αυτό που έκανες.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Όχι! Το θέμα δεν είναι αυτό που έκανα. Αυτό ήταν θέμα όταν το έκανα, πριν να το κάνω, όχι τώρα. Τώρα το θέμα είναι αυτό που γίνεται επειδή έκανα αυτό που έκανα. Δεν είναι το ίδιο…

ΟΛΓΑ - Μα, δεν θα μπορούσες να το έχεις αποφύγει; Να μην το κάνεις;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Όχι, δεν θα μπορούσα…

ΟΛΓΑ - Κατάλαβα…

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Όχι, δεν κατάλαβες… Και επειδή δεν κατάλαβες, με βασανίζεις.

ΟΛΓΑ - Σε βασανίζω εγώ;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Ναι, εσύ!

ΟΛΓΑ - Προσπαθείς να μεταθέσεις σ’ εμένα την ευθύνη.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Καθόλου. Δεν θα μιλούσαμε, τώρα, αν δεν είχα αναλάβει εγώ την ευθύνη. Θα προσπαθούσες εσύ να χειριστείς την κατάσταση.

ΟΛΓΑ - Δεν μπορώ…

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Φυσικά, δεν μπορείς! Εγώ μπορώ όμως…

ΟΛΓΑ - Είσαι σίγουρος;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Απολύτως! Είμαι σίγουρος!

ΟΛΓΑ - Πώς θα το κάνεις;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Όπως πάντα…

ΟΛΓΑ - Δηλαδή;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Θα κάνω αυτό που νομίζω σωστό.

ΟΛΓΑ - Κι αν δεν πετύχει;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Αν δεν πετύχει, θα ζήσω με μια ακόμα αποτυχία μου.

ΟΛΓΑ - … Τι να πω…

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Τίποτα να μην πεις… Θα αποκατασταθεί η ισορροπία έτσι. Θα πάψουμε να φιλονικούμε χωρίς λόγο, εκτοξεύοντας λόγια για τον λόγο που έκανα ό,τι έκανα…

ΟΛΓΑ - Σκοτώθηκαν είκοσι δύο παιδιά, Βλαδιμίρ.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Είκοσι τρία.

ΟΛΓΑ - Πέθανε το παιδί που χτυπήθηκε στο πόδι;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Ναι…

ΟΛΓΑ - Γιατί να συμβεί αυτό;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Γιατί να μη συμβεί;

ΟΛΓΑ - Τι εννοείς;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Έτσι που συμβαίνουν όλα, θα συνέβαινε κι αυτό.

ΟΛΓΑ - Δεν θα μπορούσαν να αποφευχθούν οι βομβαρδισμοί, Βλαδιμίρ;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Πώς; Χωρίς τους βομβαρδισμούς δεν έχουμε υπόσταση, δεν υπάρχουμε.

ΟΛΓΑ - Ποιοι δεν υπάρχουν;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Εμείς, η Ρωσία.

ΟΛΓΑ - Για να υπάρχουμε εμείς, στη Ρωσία, πρέπει να πεθαίνουν αθώα παιδιά στη Συρία, Βλαδιμίρ; Να τα σκοτώνουμε εμείς;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχαν τα παιδιά αυτά, Όλγα… Πέθαιναν αργά, βασανιστικά. Μάτωναν καθημερινά από τις κακουχίες, από τη φρίκη του εμφυλίου πολέμου. Σκοτώνονταν οι γονείς τους, τα αδέλφια, οι φίλοι, οι συμμαθητές τους. Ήλθε και η δική τους ώρα…

Την κοιτάζει με βλέμμα απλανές, την κοιτάζει επίμονα, και δείχνει ότι σκέφτεται κι άλλα, που δεν λέει…

ΟΛΓΑ - Δεν μπορεί να είναι τόσο απλό, Βλαδιμίρ. Δεν μπορεί… Τα παιδιά αυτά είχαν την ηλικία των εγγονών σου. Ήταν παιδιά… Τα σκοτώσαμε εμείς αυτά τα παιδιά. (Η φωνή της Όλγας γεμίζει λυγμούς, πνίγεται. Δακρύζει.)

Ο Βλαδιμίρ της πιάνει το χέρι.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Σε παρακαλώ, είναι και για μένα δύσκολο… Δεν είναι τα πρώτα νεκρά παιδιά αυτά, από βομβαρδισμούς δικών μας αεροπλάνων. Στην αρχή τα μετρούσα. Στοίχειωναν τον ύπνο μου οι μορφές τους, όσες τύχαινε να δω στην τηλεόραση, όσες φανταζόμουν. Μετά σταμάτησα να μετρώ. Είναι χρόνια τώρα που εμπλακήκαμε πάλι, υπό τις διαταγές μου, στις εχθροπραξίες στη Μέση Ανατολή. Δεν μπορώ να μετράω πια τα σκοτωμένα παιδιά από τα δικά μας αεροπλάνα…

ΟΛΓΑ - Σε ξέρω, Βλαδιμίρ. Ξέρω ότι υποφέρεις κι εσύ.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Υποφέρω, ναι… Όμως πια δεν αλλάζει η ζωή μου. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να μην υποφέρω, να μην υποφέρω διαρκώς. Δεν ξέρω πώς είναι να ζω χωρίς να υποφέρω. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Δεν μπορώ…

ΟΛΓΑ - Προσπάθησες;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Προσπαθώ δεκαετίες τώρα, Όλγα. Από τότε που ήμουν μυστικός πράκτορας, στην Ανατολική Γερμανία. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί πρέπει να ζω στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, εκεί που κρύβομαι κι από τον εαυτό μου ακόμα, ή προσπαθώ να κρυφτώ…

Ο Βλαδιμίρ σηκώνεται αργά από τον καναπέ, απλώνει ιπποτικά το χέρι του στην Όλγα, και σηκώνεται κι εκείνη.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Έλα, Όλγα μου. Το δείπνο μας περιμένει.

ΟΛΓΑ - Ναι, πάμε.

Κάθονται δίπλα - δίπλα στο τραπέζι, και ετοιμάζονται να φάνε. Μπαίνει ξαφνικά ο Γραμματέας του Προέδρου.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ - Πρόεδρε, συγγνώμη!

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Ναι, Ιβάν. Πες μου!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ – Ακόμα ένα περιστατικό, Πρόεδρε...

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Τι περιστατικό;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ - Σε νοσοκομείο αυτή τη φορά.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Απώλειες;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ - Πέντε γιατροί, εξήντα ασθενείς, οι δεκαπέντε παιδιά.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Μα πώς έγινε;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ - Όπως και το προηγούμενο περιστατικό. Εμπιστευτήκαμε τα στοιχεία που μας έδωσαν, τις συντεταγμένες. Μας είχαν πει ότι είναι εγκαταλελειμμένο το νοσοκομείο, ότι φιλοξενούσε αντάρτες. Όπως πριν. Κανείς δεν ήξερε ότι επρόκειτο για σχολείο. Καταλαβαίνετε. Το ερειπωμένο κτήριο, εννοώ, που βομβαρδίσαμε προχθές.

Ο Βλαδιμίρ χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Αρκετά! Δεν ξέραμε, μας παραπλάνησαν! Όλος ο κόσμος θα μας φτύνει τώρα!

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ - Θα ξεχαστεί κι αυτό σε λίγες ημέρες.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Δεν σου επιτρέπω, Ιβάν! Εγώ δεν ξεχνώ τίποτα! Φύγε τώρα…

Η Όλγα με κατεβασμένο κεφάλι μονολογεί:

ΟΛΓΑ - Δεν αντέχεται αυτό το κακό.

Ο Βλαδιμίρ της πιάνει το χέρι. Της λέει σιγά:

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Φάε, σε παρακαλώ.

Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η κόρη του Βλαδιμίρ. Το σηκώνει.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Καλησπέρα, καλή μου. … Δηλαδή; … Πότε έγινε αυτό; … Κατάλαβα. Θα σε πάρω σε λίγο. (Κλείνει το τηλέφωνο πολύ ταραγμένος.)

ΟΛΓΑ – Τι έγινε;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ - Δεν ξέρω.

Μπαίνει πάλι ο Γραμματέας, αλαφιασμένος.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ – Έγινε κάτι πολύ σοβαρό!

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Τι έγινε;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ – Βόμβα στο Μετρό!

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Πότε;

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ – Πριν λίγο!

Ο Βλαδιμίρ σηκώνεται από το τραπέζι αμέσως. Τηλεφωνεί στην κόρη του.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Που είπες είχαν πάει τα παιδιά με τη δασκάλα τους; … Στο Μετρό; Γιατί; … Έλα από εδώ όσο πιο γρήγορα μπορείς. Έλα, σε παρακαλώ.

ΟΛΓΑ – Τι έγινε, Βλαδιμίρ;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Αυτό που δεν έπρεπε να γίνει!

ΟΛΓΑ – Τι εννοείς;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Τα εγγόνια μου είχαν πάει στο Μετρό με τη δασκάλα τους, για να δουν το ενυδρείο που εγκαινίασα προχθές, στον πέμπτο σταθμό… Μιλούσαν στο τηλέφωνο με την κόρη μου, και ξαφνικά κόπηκε η γραμμή.

ΟΛΓΑ - Θεέ μου.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ – Κύριε Πρόεδρε…

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Θέλω την προσωπική μου φρουρά, αμέσως. Θα πάμε στο Μετρό.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ – Μα, κύριε Πρόεδρε!

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Τώρα, είπα!

ΟΛΓΑ – Βλαδιμίρ, τι θα κάνουμε;

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Φεύγω! Θα πάρω την κόρη μου και θα πάω στο Μετρό.

ΟΛΓΑ – Αισθάνομαι άσχημα. Μίλησα για τα εγγόνια σου πριν, όταν μιλούσαμε για εκείνα τα παιδιά στη …

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Σταμάτα, σε παρακαλώ!

Τηλεφωνεί στην πρώην γυναίκα του.

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Ίνα, πού βρίσκεσαι; … Έβαλαν βόμβα στο Μετρό. Ήταν και τα εγγόνια μας εκεί. … Θα κάνω ό,τι μπορώ! Φεύγω τώρα για το Μετρό!

Μπαίνει η κόρη του τρέχοντας.

ΘΑΛΕΙΑ – Πατέρα, τα παιδιά! Σε παρακαλώ!

ΒΛΑΔΙΜΙΡ – Πάμε Θάλεια μου, πάμε στο Μετρό!

ΘΑΛΕΙΑ – Τα παιδιά, πατέρα!

Βγαίνουν από το δωμάτιο τρέχοντας. Πέφτει η αυλαία.